Τὸ  1977,  σὲ  ἡλικία  36  ἐτῶν,  ἀποφάσισα  νὰ  κάνω  μόνος  μου  τὸ  γύρο  τῆς  χερσονήσου  τοῦ  Ἁγίου  Ὄρους  πεζὸς  καὶ  νὰ  βγῶ  ἀπὸ  τὸ  Ὄρος  πεζός.  καὶ  πραγματοποίησα  τὴν  ἀπόφασί  μου.  πῆγα  στὴ  Δάφνη,  κι  ἀπὸ  κεῖ  στὶς  Καρυὲς  γιὰ  τὸ  διαμονητήριο.  πέρασα  ἀπὸ  τὴ  μονὴ  Κουτλουμουσίου,  ξαναγύρισα  στὴ  Δάφνη,  κι  ἀπὸ  κεῖ  προχώρησα  καὶ  πέρασα  ἀπὸ  τὶς  μονὲς  Σιμοπέτρας,  Γρηγορίου,  Διονυσίου,  Ἁγίου  Παύλου,  Λαύρας,  Καρακάλου,  Φιλοθέου,  Ἰβήρων,  Σταυρονικήτα,  Παντοκράτορος,  Βατοπεδίου,  Ἐσφιγμένου,  Χελανταρίου,  Ζωγράφου,  Κωνσταμονίτου,  Δοχειαρίου,  Ξενοφῶντος,  Παντελεήμονος,  Ξηροποτάμου,  καὶ  πάλι  Δάφνη.  πέρασα  δὲ  κι  ἀπὸ  τὶς  ἐνδιάμεσες  σκῆτες  (= χωριὰ)  Νέα  Σκήτη,  Ἁγία  Ἄννα,  Μικρὰ  Ἁγία  Ἄννα,  Καρούλια,  Κατουνάκια,  Ἅγιος  Βασίλειος,  Κερασιά,  Καυσοκαλύβια,  Ῥουμανικὴ  Σκήτη  ποὺ  εἶναι  οὐσιαστικὰ  μοναστήρι,  Προβάτα,  καὶ  Προφήτης  Ἠλίας.  ὅταν  τερμάτισα  στὴ  Δάφνη,  πῆγα  στὸν  ἀρσανᾶ  (= νεώριο, ἐπίνειο)  τῆς  Ζωγράφου  μὲ  καράβι  κι  ἀπὸ  κεῖ  πέρασα  ἀπὸ  τὴν  ἄλλη  πλευρὰ  τῆς  χερσονήσου  πάλι  στὴ  μονὴ  Χελανταρίου,  ὅπου  ξεκουράστηκα  τρεῖς  μέρες.  μὲ  φιλοξένησαν  τόσες  μέρες  οἱ  Σέρβοι  καὶ  μάλιστα  μὲ  ἰδιαίτερη  περιποίησι  —ἐκεῖ  ἔφαγα  πολὺ  ἀγριογούρουνο  ἀπὸ  κυνήγι—,  ἐπειδὴ  εἶχαν  τρία  φορτηγὰ  αὐτοκίνητα  ἀμμοχάλικο  γιὰ  κοσκίνισμα  στὸ  ὄρθιο  καὶ  λίγο  πλαγιαστὰ  στημένο  κόσκινο,  καὶ  δὲν  εὐκαιροῦσαν  νὰ  τὸ  κοσκινίσουν,  καὶ  τοὺς  τὸ  κοσκίνισα  ἐγώ.  τὸ  δειλινὸ  τῆς  τρίτης  ἡμέρας  βγῆκα  καὶ  κοιμήθηκα  στὸν  παραθαλάσσιο ἀστυνομικὸ  σταθμὸ  γιὰ  3  ὧρες,  κι  ἀπὸ  κεῖ  ξεκινώντας  ὥρα  12  τὰ  μεσάνυχτα  βγῆκα  στὰ  Νέα  Ῥόδα  στὶς  5  τὸ  πρωΐ,  μιὰ  πορεία  ἀσυνήθιστα  γρήγορη.  παιδεύτηκα  μόνο  σ̉  ἐκείνη  τὴ  σχεδὸν  ΄΄κινούμενη  ἄμμο΄΄  τῆς  παραλίας  μεταξὺ  Ἁγίου  Ὄρους  καὶ  Νέων  Ῥόδων,  καὶ  κινδύνευσα,  λίγο  πρὶν  φτάσω  στὰ  Νέα  Ῥόδα,  ἀπὸ  πέντε  μαντρόσκυλα  ποὺ  μοῦ  ῥίχτηκαν  πολὺ  ἄγρια.  ἀλλ̉  ἀσφαλίζοντας  τὰ  νῶτα  μου  σ̉  ἕνα  θαμνῶδες  πρανές,  ὥστε  νὰ  τὰ  ἔχω  καὶ  τὰ  πέντε  σ̉  ἕνα  τόξο  μπροστά  μου,  πάλευα  μ̉  αὐτὰ  ἐπὶ  10  λεπτὰ  καὶ  εἶχα  γίνει  πρωῒ  πρωῒ  μουσκίδι  στὸν  ἱδρῶτα  ἀπὸ  ζέστη  κίνησι  καὶ  φόβο.  τὰ  χτυποῦσα  μ̉  ἕνα  νωπὸ  καὶ  βαρὺ  λυγαρήσιο  ματσούκι  ποὺ  κρατοῦσα,  καὶ  δὲν  καταλάβαιναν  τίποτε.  τὸ  καθένα  ὅμως,  μόλις  ἔτρωγε  τὸ  κατακούτελο  χτύπημα,  ποὺ  μᾶλλον  τοῦ  ῥάγιζε  τὸ  κρανίο,  ἔφευγε  ἀμέσως  τρικλίζοντας,  ὣς  ποὺ  ἔφυγε  καὶ  τὸ  τελευταῖο.  τὸ  ἔχω  ἀκόμη  γιὰ  ἐνθύμιο  ἐκεῖνο  τὸ  ματσούκι,  ἀλλὰ  μετὰ  33  χρόνια  ἔχει  γίνει  ἐλαφρὸ  σὰν  πούπουλο.  τότε  ἦταν  βαρὺ  σὰ  σίδερο.  εἶχα  κάνει  τὴ  μεγάλη  μου  ἐκείνη  τελευταία  πορεία  νύχτα,  ἐπειδὴ  στὴν  πορεία  Βατοπέδι - Ἐσφιγμένου,  8-12  π.μ.  μέσα  στὴ  ζέστη,  βρῆκα  ἀποξηραμένες  τὶς  δυὸ  κατὰ  διαστήματα  προβλεπόμενες  πηγὲς  νεροῦ  —φυσικὰ  τὸ  παγούρι  μου εἶχε  ἐξαντληθῆ  πρὸ  πολλοῦ—,  κινδύνευσα  νὰ  πεθάνω  ἀπὸ  τὴ  δίψα,  φοβήθηκα  πολύ,  καὶ  εἶπα  νὰ  μὴν  ξανακάνω  τόση  πορεία  σὲ  χρόνο  ἡμερήσιο.  τὴ  νύχτα    πορεία  εἶναι  ἀσφαλέστερη  τὸ  καλοκαίρι.  ἔκανα  τὸ  γῦρο  σὲ  12  μέρες,  ἐνῷ  γίνεται  σὲ  περίπου  4.  βράδυνα,  ἐπειδὴ  σὲ  μερικὰ  μέρη  παρέτεινα  τὴν  παραμονή  μου  γιὰ  ἐξέτασι  ἀρχαίων  χειρογράφων.  περιέγραψα  τὴν  ὅλη  αὐτὴ  πορεία  μου  στὸ  τότε  Βιβλίο  Ἐπισκεπτῶν  τῆς  μονῆς  Χελανταρίου,  τέλη  Αὐγούστου  1977.  ὅταν  ὡλοκλήρωσα  τὸ  γῦρο  στὴ  Δάφνη,  ὥρα  8  τὸ  πρωΐ,  περίμενα  ἐκεῖ  μέχρι  τὸ  μεσημέρι  νὰ  πάρω  τὸ  καράβι  γιὰ  Ζωγράφου - Χελαντάρι.

    Ὅταν  πρὶν  ἀπὸ  13  ἡμέρες  ἔμπαινα  στὸ  Ἅγιον  Ὄρος,  ἐπάνω  στὸ  καράβι  εἶδα  διαφόρους  γνωστοὺς  ἀπ̉  ὅλη  τὴν  Ἑλλάδα  καὶ  μιλοῦσα  μαζί  τους.  ἕνας  μοῦ  εἶχε  πῆ˙  ΄΄Νὰ  πᾷς  ὁπωσδήποτε  στὴν  Ἔρημο  νὰ  γνωρίσῃς  τὸ  διορατικὸ  γέροντα  Στυλιανὸ  τὸ  Ῥουμάνο.  τίποτε  δὲν  θὰ  σοῦ  ἀρέσῃ  τόσο,  ὅσο    ἐπίσκεψί  σου  σ̉  αὐτόν.  θὰ  μείνῃς  ἔκθαμβος΄΄.  ἐγὼ  αὐτὰ  δὲν  τὰ  ἔχαψα  καὶ  δὲν  τοῦ  ἔδωσα  ἀπάντησι,  ἀλλὰ  μέσα  μου  σκέφτηκα˙  ΄΄Μπορεῖ  καὶ  νὰ  πάω΄΄.  ὅταν  ξεκίνησα  τὸ  γῦρο,  μετὰ  τὴ  Σιμόπετρα  ἄρχισα  νὰ  σκέφτωμαι  ἀπὸ  ποῦ  θὰ  πάω˙  ΄΄Ἀπὸ  δῶ;  ἀπὸ  κεῖ;  ἀπὸ  ποῦ;΄΄.  ὅταν  ἔφτασα  στὰ  Καυσοκαλύβια,  τὸ  κατώτατο  ἄκρο  τῆς  χερσονήσου,  εἶπα˙  ΄΄Θὰ  πάω  ἀπὸ  τὴν  ἄλλη  μεριά,  κι  ἂς  εἶναι  ἀπὸ  κεῖ    πρόσβασι  πιὸ  ἄβολη΄΄.  καὶ  ἀνεβαίνοντας,  ἄρχισα  πάλι  τ̉  ΄΄Ἀπὸ  δῶ;  ἀπὸ  κεῖ;  ἀπὸ  ποῦ;΄΄.  μετὰ  τὴν  Ἰβήρων  ἔπαυσα  νὰ  τὸ  σκέφτωμαι˙  τὸ εἶχα  ματαιώσει  ὁριστικά.  δὲν  εἶχα  πῆ  σὲ  κανέναν  ἀπολύτως  τίποτε  γιὰ  τὸ  ἐνδεχόμενο  νὰ  ἐπισκεφτῶ  τὸ  Στυλιανὸ  τὸ  Ῥουμάνο,  οὔτε  γιὰ  τὸ  σχέδιό  μου  νὰ  κάνω  τὸ  γῦρο  τῆς  χερσονήσου  πεζός.  μέχρι  ποὺ  βγῆκα  δὲν  τὸ  ἤξερε  κανείς.  μόνο  στὸ  δρόμο  ῥώτησα  ἕναν  ἄγνωστό  μου  ὁδοιπόρο  μοναχὸ  ἀπὸ  ποῦ  θὰ  πάω  στὸ  Στυλιανὸ  τὸ  Ῥουμάνο,  κι  ἐκεῖνος  μοῦ  εἶπε  ὅτι  δὲν  ἤξερε.  ἐνδιάμεσα  πολλὲς  φορὲς  σκεφτόμουν˙  ΄΄Ἀφοῦ  δὲν  τὸ  πιστεύεις,  γιατί  θέλεις  νὰ  πᾷς;  γιὰ  περιέργεια;  εἶναι  θέαμα;  εἶναι  σωστὸ  κάτι  τέτοιο;  εἶναι  σωστὸ  νὰ  πᾷς  σὰν  πειραματιστής;  τὸ  θέλει  αὐτὸ    θεός;    πᾷς  γυρεύοντας;΄΄.  κι  αὐτὰ  μὲ  ἀναχαίτιζαν.

    Ὅταν  τὸ  τελευταῖο  πρωῒ  τοῦ  γύρου  περίμενα  στὴ  Δάφνη  τὸ  καράβι,  ἤμασταν,  ἐκτὸς  ἀπὸ  μένα,  περίπου  5  δημόσιοι  ὑπάλληλοι,  5  μαγαζάτορες,  5  ἐργάτες,  καὶ  5  μοναχοί,  καὶ  ξεροσταλιάζαμε  τελείως  ἄπραγοι.  κατὰ  τὶς  9 - 10  π.μ.  βλέπουμε  νὰ  κατηφορίζῃ  πρὸς  ἐμᾶς  ἕνας  ὁδοιπόρος  μοναχὸς  προερχόμενος  ἀπὸ  τὴν  πρὸς  Σιμόπετρα  κατεύθυνσι.  φοροῦσε  ξυπόλυτος  κάτι  σβαρνοπάπουτσα  καὶ  φαινόταν  ἀποκαμωμένος  ἀπὸ  μακρὰ  νυχτερινὴ  πορεία.  ὅταν  μᾶς  πλησίασε  στὰ  30  περίπου  μέτρα,  ἔδειξε  πρὸς  ἐμᾶς  καὶ  λέει˙  ΄΄Γκιὰ  σένα  ἔρκουμι΄΄.  καὶ  ὅλοι  λέγαμε  ΄΄Γιὰ  μένα;΄΄.  ἐγὼ  γύρισα  νὰ  κυττάξω  καὶ  πίσω  μου,  μήπως  ἐννοοῦσε  κάποιον  ἀπὸ  τοὺς  ἐκεῖ.  κι  ἐκεῖνος  προχωρώντας  λέει˙  ΄΄Γκιὰ  σένα  ποὺ  γκυρίζει  καὶ  βλιέπει  πίσου,  γκιὰ  σένα  ἔρκουμι΄΄.  καὶ  καθὼς  στάθηκε  μπροστά  μου  τοῦ  λέω˙  ΄΄Γιὰ  μένα;΄΄.  ΄΄Νιαί,  γκιὰ  σένα  ἰγκὼ  ἔρκουμι.  ὅλη  νύχτα  πιρπατάου.  ἰσὺ  γκυρίζει  γκυρίζει  γκύρου  γκύρου  κιλλί  μου,  ὅλου  λιέει  λουγισμό  σου  ΄΄Τώρα  τὰ  πάου  Στυλιανὸ  Ῥουμάνου΄΄,  ΄΄Ἰὰ  τώρα  τὰ  πάου  Στυλιανὸ  Ῥουμάνου΄΄,  κι  ντὲν  ἔρκισι.  ἀφοῦ  ἰσὺ  ντὲν  ἔρκισι  ἰμένα,  ἔρκουμι  ἰγκὼ  ἰσένα.  γκιὰ  σένα  ἔρκουμι΄΄.

      ἀλήθεια  εἶναι  ὅτι  γιὰ  μιὰ  στιγμὴ  ταράχτηκα  μέσα  μου,  ἀλλά,  πιστεύω,  συγκρατήθηκα  καὶ  δὲν  ἔδειξα  τίποτε.  τὸ  πρᾶγμα  ἦταν  ἀσυζητητεὶ  τελείως  μεταφυσικό.  ἀλλὰ  τί;  καθὼς  λοιπὸν  κυτταζόμασταν  κατάματα,  τοῦ  λέω˙  ΄΄Μὲ  ξέρεις;΄΄.  ΄΄Ὄκι΄΄.  ΄΄Τότε  γιατί  ἔρχεσαι  γιὰ  μένα;  σοῦ  εἶπε  κανεὶς  τίποτα;΄΄.  ΄΄Ὄκι  ὄκι˙  ἰγκὼ  βλιέπου  ἰσένα  λουγισμό,  ὅλου  λιὲς  ΄΄Τὰ  πάου  ἰκεῖ΄΄,  ΄΄Τὰ  πάου  ἰκεῖ΄΄,  κι  ντὲν  ἔρκισι.  κι  ἦρτα  ἰγκώ΄΄.  τοῦ  λέω˙  ΄΄Καὶ  γιατί  ἦρθες;΄΄.  ΄΄Σὶ  βλιέπου,  μὶ  βλιέπεις,  μιλᾶμι΄΄.  τοῦ  ξαναλέω˙  ΄΄Ἆ!  ἐσὺ  εἶσαι    γέροντας  Στυλιανὸς    Ῥουμάνος;΄΄.  ΄΄Νιαί,  ἰγκὼ  εἶμι΄΄.  ΄΄Ὁ  διορατικός;΄΄.  ΄΄Νιαὶ  νιαί,  ἰγκώ!  ἰγκώ!΄΄  ἔκανε  μὲ  ἀγαλλίασι  καὶ  σχεδὸν  ἡδονιζόμενος.  ΄΄Ὁ  προφήτης;΄΄.  ΄΄Νιαί,  ἰγκώ΄΄.  ΄΄Ὁ  θαυματουργός;΄΄.  ΄΄Νιαί  ἰγκὼ  ἰγκώ΄΄.  κι  ὅσο  ἐγὼ  χόντραινα  τὶς  κολακεῖες,  τόσο    ἀθεόφοβος  σκιρτοῦσε  ἀπὸ  τὴ  χαρά  του  κι ἔλεγε  ΄΄Νιαὶ  νιαί,  ἰγκὼ  ἰγκώ!΄΄.    ΄΄διορατικὸς΄΄  δὲν  εἶχε  μέτρο  στὸν  ἐγωϊσμό  του.  ὅταν  εἶπα  καὶ  τὶς  πιὸ  χοντροκομμένες  κολακεῖες,  μέχρι  ἀηδίας,  κι  ἐκεῖνος  τὰ  ΄΄Νιαὶ  νιαί΄΄  του,  τοῦ  λέω  ξαφνικὰ  καὶ  κρύα˙  ΄΄Ἔκανες  λάθος˙  ἄλλον  γυρεύεις΄΄.    ἄνθρωπος  κατέρρευσε.  στὴν  ἀρχὴ  εἶπε  μερικὰ  ΄΄Μὰ  ἰγκὼ  γκιὰ  σένα  ἦρτα,  γκιὰ  σένα  ἦρτα,…΄΄,  ἔπειτα  στὴν  ἐπιμονή  μου  ΄΄Κάνεις  λάθος΄΄,  ἄρχισε  νὰ  χτυπάῃ  τὸ  κρανίο  του  μὲ  τὴν  κόψι  τῆς  παλάμης  του  καὶ  νὰ  λέῃ  ΄΄Συχώρα,  ντὲν  κόβει  ἰμένα,  ντὲν  κόβει  ἰμένα,…΄΄,  θέλοντας  προφανῶς  νὰ  παραστήσῃ  καὶ  τὸν  ΄΄κατὰ  θεὸν  σαλόν΄΄,  καὶ  στὸ  τέλος  κάθισε  μισὴ  ὥρα  δίπλα  στὰ  πόδια  μου  σὰ  δαρμένο  σκυλί,  μὲ  κύτταζε  σὰ  νὰ  περίμενε  παρακαλητὰ  νὰ  τοῦ  ῥίξω  κανένα  κομμάτι,  κι  ὅταν  εἶδε  κι  ἀπόειδε  ὅτι  δὲν  πρόκειται  νὰ  τοῦ  δώσω  σημασία,  σηκώθηκε  κι  ἔφυγε  ἀπὸ  κεῖ  ποὺ  ἦρθε.  ἦταν  περίπου  45  ἐτῶν,  ἂν  δὲν  κάνω  λάθος,  γιατὶ  αὐτοὺς  τοὺς  πολὺ  ξανθοὺς  καὶ  γαλανοὺς  κι  ὁλόλευκους  δυσκολεύομαι  νὰ  τοὺς  χρονολογήσω.  οἱ  ἄλλοι  δὲν  κατάλαβαν  τίποτε.  νόμισαν  ὅτι  πρόκειται  γιὰ  κάποια  κακὴ  συνεννόησι.

    Μετὰ  πολλὰ  χρόνια  —ἀρχὴ  τοῦ  2006—  συζητοῦσα  μὲ  τὸν  καθηγητὴ  Δημήτριο  Τσάμη  πρώην  διοικητὴ  τοῦ  Ἁγίου  Ὄρους,  ἕνα  ἀξίωμα  περίπου  σὰν  τοῦ  νομάρχου˙  καὶ  τὸν  ῥώτησα˙  ΄΄Ξέρεις  τὸ  Στυλιανὸ  τὸ  Ῥουμάνο;΄΄.  ΄΄Φυσικά΄΄.  ΄΄Τί  γνώμη  ἔχεις;΄΄.  ΄΄Πολὺ  ναρκομανής˙  καὶ  τρελλὸς  γιὰ  δέσιμο΄΄.

    Γέμισε    τόπος  ΄΄διορατικοὺς΄΄  καὶ  ψευδοπροφῆτες.  ἀσφαλῶς  οἱ  περισσότεροι  εἶναι  ἁπλῶς  ἀπατεῶνες,  ἀλλ̉    Στυλιανὸς    Ῥουμάνος  εἶναι,  νομίζω,  δαιμονισμένος˙  κάτι  σὰ  μέντιουμ.  οἱ  Χριστιανοὶ  πρέπει  νὰ  προσέχουμε.  τόσο  οἱ  ἀπατεῶνες  ὅσο  καὶ  οἱ  δαιμονισμένοι  προσπαθοῦν,  ὅπως  εἶπε    Κύριος,  πλανῆσαι  εἰ  δυνατὸν  καὶ  τοὺς  ἐκλεκτούς  (Μθ  24, 24).  Στυλιανοί,  Γεώργιοι,  Ἐφραίμηδες,  Παΐσιοι,  Πορφύριοι,… γέμισε    τόπος.  κύρια  ὅμως  αἰτία  τῆς  τόσο  μεγάλης  προσφορᾶς  εἶναι,  νομίζω,    μεγάλη  ζήτησι.  μεγάλα  πλήθη  Χριστιανῶν  σήμερα  εἶναι  θαυματολιγούρηδες,  προφητολιγούρηδες,  καὶ  πάσχουν  ἀπὸ  γεροντολαγνεία.  ἔχουν  ἐμπλακῆ  σὲ  τρομακτικὰ  κρυφὰ  παραπτώματα  κι  ἐπιζητοῦν  ὑποκατάστατα  τῆς  μετανοίας,  τροποποίησι  τῆς  Χριστιανικῆς  πίστεως,  ὑποκατάστασί  της  μὲ  κάποια  χριστιανοβαφῆ  λαϊκὴ  θρησκεία,  νέους  θεούς,  ποὺ  τοὺς  λὲν  ΄΄ἁγίους΄΄  καὶ  ΄΄ὁσίους΄΄,  ἀλλὰ  στὴν  πραγματικότητα  τοὺς  νιώθουν  καὶ  τοὺς  λατρεύουν  σὰ  θεούς.  ἐπιζητοῦν  δὲ  ν̉  ἀποσπάσουν  γιὰ  τοὺς  ΄΄θεούς΄΄  των  αὐτοὺς  καὶ  τὸ  ἐκκλησιαστικὸ  χρῖσμα˙  νὰ  τοὺς  ἀναγορεύσῃ    ἐκκλησία  ἁγίους,  λὲς  καὶ  οἱ  ἅγιοι  εἶναι  ἐπίτιμοι  δημότες    ἐπίτιμοι  διδάκτορες.  καὶ  τὸ  κάθε  τέτοιο  ὑποκείμενο,  ὑποψήφιος  θεούλης,  πολλὰ  ἤδη  χρόνια  πρὶν  πεθάνῃ,  προαλειφόμενος  γιὰ  τέτοια  ΄΄ἁγιοποίησι΄΄,  φιγουράρει  καὶ  κορδώνεται  στὰ  θαυματολιγούρικα  ἄλογα  πρόβατα  ὑπεραιρόμενος  ἐπὶ  πάντα  λεγόμενον  θεὸν    σέβασμα,  ὥστε  αὐτὸν  εἰς  τὸν  ναὸν  τοῦ  θεοῦ  καθίσαι,  ἀποδεικνύντα  ἑαυτὸν  ὅτι  ἐστὶ  θεός,  ἐνῷ  δὲν  εἶναι  παρὰ    ἄνθρωπος  τῆς  ἁμαρτίας,    υἱὸς  τῆς  ἀπωλείας,    ἀντικείμενος  καὶ    ἀντίχριστος, ὃν    Κύριος  ἀναλώσει  τῷ  πνεύματι  τοῦ  στόματος  αὐτοῦ  (Β΄  Θε  2, 3 - 4˙ 8˙  καὶ  Α΄  Ιω  2, 18˙  2, 22˙  4, 3˙  Β΄ Ἰω,  7).  διότι  λέει˙  Παιδία,  ἐσχάτη  ὥρα  ἐστί,  καὶ  καθὼς  ἠκούσατε  ὅτι    ἀντίχριστος  ἔρχεται,  καὶ  νῦν  ἀντίχριστοι  πολλοὶ  γεγόνασι.

    Τὸ  ὑποκείμενο,  γιὰ  τὸ  ὁποῖο  ἱστόρησα,  λέγεται  ἀλλιῶς, μὲ  ὄνομα  ποὺ  ἀρχίζει  πάλι  ἀπὸ  Σῖγμα,  καὶ  δὲν  εἶναι  Ῥουμάνος.  εἶναι  ὅμως  ἀλλοδαπὸς  Ἁγιορείτης,  κι  ἐπονομάζεται  πράγματι  ΄΄ὁ  διορατικός΄΄,  κι  ἔχει  καὶ  τὴν  ἀνάλογη  φήμη. 

 

 

Μελέτες 10 (2010)