Κείμενα ἀναγνώσιμα ἀδιαλείπτως στοὺς αἰῶνες εἶναι μόνο τ’ ἀλφαβητικά. τὸ ἀλφάβητο, τὸ μόνο φθογγικὸ γραμματάριο, ἐπινοήθηκε γιὰ τὰ πρῶτα ἀδιαλείπτως ἀναγνώσιμα κείμενα. τὰ ἄλλα κείμενα, τὰ προαλφαβητικά, ἢ δὲν διαβάστηκαν καθόλου ἤ, ὅσα διαβάστηκαν, διαβάστηκαν μὲ πολλὴ δυσκολία καὶ ἀνεπαρκῶς, ὅπως ἡ ἀχαιικὴ συλλαβικὴ γραφή, καὶ δὲν εἶναι τίποτε πέρα ἀπὸ σεκρετάριες σημειώσεις ἀποθηκευτικές. τ’ ἀδιαλείπτως στοὺς αἰῶνες ἀναγνώσιμα ἀλφαβητικὰ κείμενα τῆς πρὸ Χριστοῦ ἐποχῆς εἶναι μόνο ἑβραϊκά, ἑλληνικά, καὶ λατινικά. ὅλα τὰ κείμενα ὅλων τῶν ἄλλων ἐνθῶν τῆς γῆς εἶναι τῆς μετὰ Χριστὸν ἐποχῆς.
    Γιὰ τὰ ἑβραϊκὰ κείμενα, ποὺ εἶναι τ’ ἀρχαιότερα ὅλων τῶν κειμένων τῆς ἀνθρωπότητος, ἐπινοήθηκε τὸ ἀλφάβητο, ποὺ ἔπειτα δόθηκε στοὺς γύρω Σημῖτες καὶ Χαμῖτες, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ οἱ Φοίνικες˙ οἱ Φοίνικες τὸ ἔδωσαν στοὺς Ἕλληνες, οἱ Ἕλληνες στοὺς Ῥωμαίους, κι ἔπειτα Ἕλληνες καὶ Ῥωμαῖοι μαζὶ σ’ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. σήμερα μὲ τὸ ἀλφάβητο γράφει ὅλη ἡ ἀνθρωπότης ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Ἰνδοὺς τοὺς Κινέζους καὶ τοὺς Ἰνδοκινέζους. ἀρχαιότερα κείμενα τῆς ἀνθρωπότητος εἶναι 15 βιβλία τῆς Π. Διαθήκης, 9 ἱστορικὰ καὶ 6 ποιητικά, ἤτοι τοῦ ΙΕ’ π.Χ. αἰῶνος τὰ τρία τοῦ Μωϋσῆ Γένεσις, Νόμος ( = Ἔξοδος + Λευϊτικὸν + Ἀριθμοί), καὶ Δευτερονόμιον, τοῦ ΙΒ΄ αἰῶνος τὰ δυὸ Ἰησοῦς καὶ Κριταί, καὶ τοῦ ΙΑ΄ τὰ τέσσερα ἱστορικὰ Δάν ( = Κρ 17-18), Βενιαμίν ( = Κρ 19-21), Ῥούθ, καὶ Βασιλεία Δαυΐδ ( =Α΄-Β΄ Βασιλειῶν), καὶ τὰ 6 ποιητικὰ Ψαλμοί (μόνον οἱ 100), Ὶώβ, Παροιμίαι, Σοφία ( =Πρμ 1-9), Ἐκκλησιαστής, Ἆισμα .
    Μετὰ τὰ παραπάνω 15 βιβλία τῆς Π. Διαθήκης δεύτερα χρονικῶς κείμενα τῆς ἀνθρωπότητος εἶναι τὰ ἑλληνικὰ Ὁμηρικὰ Ἔπη Ἰλιὰς καὶ Ὸδύσσεια, τοῦ ΙΑ΄ π.Χ. αἰῶνος.
    Τὰ ὑπόλοιπα βιβλία τῆς Π. Διαθήκης γράφτηκαν ἀπὸ τὸν Θ΄ π.Χ. αἰῶνα μέχρι τὸν Ε΄ (424 π.Χ.).
    Τὰ ὑπόλοιπα ἑλληνικὰ κείμενα γράφτηκαν ἀπὸ τὸν Θ΄ π.Χ. αἰῶνα κι ἔπειτα.
   Ἀρχαιότερα σῳζόμενα λατινικὰ κείμενα εἶναι τὰ ἔργα τοῦ Πλαύτου, γραμμένα ἀνάμεσα στὰ ἔτη 220 ‑ 180 π.Χ.). τὰ ὑπόλοιπα λατινικὰ εἶναι νεώτερα.
   Ἀπὸ τὸ 300 μ.Χ. ἀρχίζουν τὰ συριακὰ καὶ τ’ ἄλλα χριστιανικὰ κείμενα πλὴν τῶν ἑλληνικῶν καὶ λατινικῶν, ἤτοι συριακά, κοπτικά, ἀραβικά, αἰθιοπικά, ἀρμενικά, γεωργιανά, γοτθικά, περσικά, καὶ σλαβονικά, ὅλα χριστιανικά. νεώτερα κι ἀπ’ αὐτὰ εἶναι τὰ μωαμεθανικὰ ἀραβικά, καὶ τὰ εἰδωλολατρικὰ ἰνδικά, κινεζικά, ἰνδοκινεζικά, ἰαπωνικά, κορεατικά, καὶ παλαιοαμερικανικά, γραμμένα χρονικῶς μὲ τὴ σειρὰ ποὺ τ’ ἀπαριθμῶ ἀπὸ τὸν Ζ΄ μέχρι τὸ ΙF΄ αἰῶνα.
    Αἰσθάνομαι πολλὴ χαρὰ καὶ ἱκανοποίησι καὶ καύχησι ποὺ οἱ ἄνθρωποι τοῦ θεοῦ καὶ τῆς Βίβλου εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἔδωσαν στὴν ἀνθρωπότητα τὰ γράμματα καὶ δρομολόγησαν τὶς ἐπιστῆμες, κι αὐτὸ μόνο σὰν πάρεργό τους˙ διότι τὸ ἔργο τῆς ἀποστολῆς των εἶναι ἄλλο καὶ πολὺ ὑψηλότερο.
 
 
Μελέτες 8 (2010)